Al Capone Mantığı İle Hareket Etmek...

Üniversiteyi yeni kazanmıştım...

Bitirdiğim dersaneden asistanlık teklifi gelmişti.

Ama ailem derslerimden başka bir şeyle ilgilenmemi istemediği için izin vermemişlerdi çalışmama.

Baktım izin verecek gibi değiller, çok ısrar etmedim ben de...

Ama...

Kaç ay hatırlamıyorum, haftasonları ailemden habersiz dersaneye çalışmaya gittim.

O ortamda olmayı çok seviyordum çünkü.

Derken dersane çıkışı bir gün babamla otobüste karşılaştık.

Ve: "Sen dersaneye gidiyorsun değil mi?" diyerek bıyık altından gülümsedi.

Bir de bakışı vardı ki...

Yakalanmıştım.

Ama işte ilginçtir ki, bir şey demediler...

Hatta,

O günden sonra artık haftasonları dersaneye çalışmaya gittiğimden hep haberleri oldu.

Memnun da kaldılar nitekim...

Peki o halde neden en baştan izin vermediler de, gizli gizli gitmek zorunda kaldım?

Neden şimdi bir şey demediler?

Neydi mesele?

Al Capone der ki;

Çocukken her gece Allah'a dua ettim bana bisiklet versin diye...

Anladım ki Allah'ın çalışma yöntemi bu değil...

Ben de gittim ilk bisikletimi çaldım...

Sonra her akşam Allah'a dua ettim beni affetsin diye...

Sanırım mesele ebeveynlerin olaya bakış sistemi.

Ebeveyn burda temsil-i misal.

Sanırım iş sistemi çözmekte.

Bazen "ne diyecekler" korkusuyla hareket etmeyip yerimizde sayıyoruz.

Bir denesek belki sonuçlarının cezasını çekmek, ne diyeceklerinin evhamını çekmekten daha hafif ve atlatılabilirdir?

Olamaz mı?

(Elbette çalmaktan bahsetmiyorum, o da temsil-i misal(: )

tubatirin@gmail.com